Ξαφνικά εμφανίζεται ένα νεαρό ζευγάρι, με κάπως ατημέλητο ντύσιμο, σχεδόν γκρούβαλοι, που λέμε στο νησί, αλλά από τους ντόπιους, τους χωρίς σκάνδαλα. Ψάχνουν με το βλέμμα τις θέσεις. Κάτι δεν τους αρέσει. Μάλλον επειδή είναι όλες πιασμένες. Κι έξω φυσάει. Δεν είναι για ρομάντζο. Καταλήγουν ακριβώς μπροστά μου στις αδειανές θέσεις του άλλου ζευγαριού.
Δε θα το τολμήσουν, σκέφτηκα. Είναι και τα περιοδικά, η πραμάτεια όλη που άφησαν μονάχη, αφού θα έλειπαν για λίγα μόνο λεπτά. Μα ο νεαρός φαίνεται αδίστακτος.
"Έλα, θα τα πάμε λίγο πιο κει και θα κάτσουμε", λέει στην κοπελιά, "ε, και μετά βλέπουμε..."
Ωχ, δεν έχουν το Θεό τους, σκέφτηκα πάλι... Απόλαυσαν τα καθίσματα για αρκετή ώρα, καθώς τα σαντουιτσάκια σ' αυτό το πλοίο ζεσταίνονται σε ιδιαίτερα χαλαρούς ρυθμούς. Μετά από λίγο όμως εμφανίζονται οι Γάλλοι με φόρα. Βλέπουν το ζευγαράκι με τόση έκπληξη, σα να έβλεπαν τρομοκρατική επίθεση. Δεν προλαβαίνουν να αρθρώσουν λέξη...
"Α, εδώ κάθεστε; Μισό..., φεύγουμε", λέει ψελλίζοντας σχεδόν ο νεαρός ενώ παράλληλα σπρώχνει απαλά την κοπέλα που είχε αρχίσει να την ψιλοπαίρνει ο ύπνος. Οι Γάλλοι παρακολουθούν αποσβολωμένοι και κάθονται κάνοντας γκριμάτσες περιφρόνησης και αηδίας για το συμβάν.
Αμάν, γίναμε διεθνώς ρεζίλι, σκέφτηκα, τι θα λένε τώρα.... "οι νεοέλληνες, δε σέβονται μήτε κανονισμούς, μήτε δικαιώματα, τίποτα, ανάξιοι των ευγενών προγόνων...τσ τσ!".
Το δράμα δε σταματά εδώ, όμως. Το ζευγαράκι κάνει απλά μερικά βήματα και εντοπίζει πάλι δυο άδεια καθίσματα λίγο παραπέρα.
"Θα κάτσουμε εδώ και βλέπουμε μετά...", λέει πάλι ο νεαρός...
Ε, όχι σκέφτομαι ξανά, έλεος, ετούτοι θα φάνε ξύλο στο τέλος.
Σε λίγο καταφθάνουν οι νέοι δικαιούχοι των καθισμάτων. Δε θα ήτανε για σαντουιτσάκι ετούτοι...κι ήρθαν γρήγορα. Τους σηκώνουν με ευγένεια. Είναι δικοί μας και τολμούν να χαμογελούν συγκαταβατικά. Ο νεαρός ψελλίζει πάλι ένα "συγγνώμη" και σηκώνεται.
Κάνει δυο τρία βήματα με την κοπελιά του και καταλήγει σ' ένα άλλο ζευγάρι καθισμάτων στο οποίο όμως στρογγυλοκάθεται ένα επίσης καθώς πρέπει ζεύγος. Τους παρακολουθώ με περιέργεια.
Μα τι σκαρφίστηκαν; αναρωτιέμαι. Η εξέλιξη απροσδόκητη.
Στέκονται δυο τρία λεπτά από πάνω τους, σχεδόν πίσω τους, κοιτάζονται στα μάτια να πάρουν κουράγιο και τελικά ψελλίζουν. "Συγνώμη, μήπως θα μπορούσατε να σηκωθείτε; Ψάξαμε για κάτι άλλο αλλά μας έχουν σηκώσει δυο φορές... Είναι τα καθίσματά μας, ορίστε το εισιτήριο... Χίλια συγγνώμη..."
Οι καθώς πρέπει ψελλίζουν ένα "συγγνώμη" επίσης και σηκώνονται αμέσως.
Τους συνάντησα σ' έναν άλλο διάδρομο καθώς ψάχναμε για νέα θεσούλα. Με σήκωσαν κι εμένα μετά από λίγα λεπτά.
Κατάστρωμα κι εγώ, βλέπετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου