Το σκηνικό... Λίγο αλλαγμένο, αλλά όμορφο εν τέλει. Άλλοι πρωταγωνιστούν στο κέντρο, άλλοι απόμερα, στο γωνιακό τραπεζάκι του Αυγά, στο μπαράκι της Ρηνιώς, στης Άννας το μεζεδοπωλείο...στη Χελιδόνα, που λικνίζεται πιο κει. Άλλοι γνωστοί από τα παλιά, άλλοι τουριστικού ενδιαφέροντος.
Κάποιοι λέμε ένα "γεια", κάποιοι αγκαλιαζόμαστε, κάποιους προσπαθούμε να τους αποφύγουμε...
Πιο πέρα η θέα των ονείρων που δεν κάναμε πραγματικότητα, εκείνων που κάναμε τελικά μα βγήκαν σκάρτα, εκείνων που ήρθαν κι έφυγαν κι εκείνων που δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε μήτε στους εαυτούς μας.
Συνήθως πίνουμε κάτι. Πορτοκαλάδα ή καλύτερα μαντορινάδα καριώτικη για τις πρωινές ώρες κι ενίοτε καφές ελληνικός, ουζάκι για τις δύσκολες.
Και κείνες, τις δύσκολες ώρες, κοιτάζοντας το βυθό ξεπηδούν τ' άλλα, οι αναμνήσεις, πανάθεμά τες, να τους δώσεις μια να παν στον πάτο, μα έχουν φελλό στα πόδια και ξεπηδούν στο φλοίσβο, σε ώρες που ο ήλιος ανατέλλει κι έχουν και κείνη την κατάρα να μη μοιράζονται, μονάχα πίνεις άλλο ένα και "στην υγειά μας" κι άλλα τέτοια κι αν είσαι ευλογημένος, κάποιος από την παρέα πιάνει το νόημα και σου χαμογελά για συμπαράσταση κι είναι που δε θέλεις τη λύπηση, μα τι να κάμεις, χαμογελάς κι εσύ και λες "ευχαριστώ" από μέσα σου...
Ένα "ευχαριστώ" που δε χρειάζεται να το φωνάξεις γιατί μπορεί να τ' ακούσει, δίχως λόγια. Κι είναι τόσο ωραίο να σ' αγαπούν εκεί, δίχως να 'χεις προσφέρει τίποτα και δίχως τίποτε να καρτερείς. Αγάπη δίχως όνειρα και δίχως αναμνήσεις.
Ύστερα η παράσταση τελειώνει, μένει το σκηνικό μονάχο... Μα και το χειροκρότημα που το ακούνε λίγοι. Ευλογημένοι...ε;
Καλό ταξίδι...
2 σχόλια:
Το διαβάζω ώρα τώρα και το σκηνικό δεν είναι ένα. Ούτε μία η παράσταση. Κι από ΄κει που ξεκινάς σαν θεατής-αναγνώστης, βρίσκεις το εαυτό σου πάνω σε μια σκηνή.
Καλημέρα. Έχεις δίκιο.
Κοίταζα τη φωτογραφία και έγραψα αυθόρμητα για κάποιες σκηνές του φετινού καλοκαιριού. Όπως έρχονταν. Χωρίς επεξεργασία καμιά.
Ναι, όλοι παίζαμε τελικά στο δικό μας εργάκι και όλοι θεατές ήμαστε στα διπλανά σκετσάκια...
Δημοσίευση σχολίου