Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Το θέμα της ημέρας



Η μικρή θα ‘τανε στα τέσσερα, αν θυμάμαι καλά. Είχε βήχα επίμονο. Η μάνα της την πήγε στο γιατρό. Παραθέριζε ο άνθρωπος, αλλά, μια και ήταν ο μόνος γιατρός στο χωριό και ντόπιος, δεχόταν και επισκέψεις ασθενών. Μέσα Αυγούστου. Απογευματάκι.

Εξέτασε το παιδί και μετά έδωσε τις οδηγίες:
-Εν είναι τίποτα σοβαρό, αλλά α του δώκεις αυτό το σιροπάκι μέχρι την Πέμπτη και μετά α το δω ξανά, λέει ο γιατρός με βαριά ικαριακή προφορά, παρά τα τόσα χρόνια διαμονής στην πρωτεύουσα.
-Μα, γιατρέ, αύριο είναι Πέμπτη. Εννοείτε σε μια βδομάδα;
-Αύριο είναι Πέμπτη; Αφού σήμερα είναι Σάββατο. Εεεε; Σάββατο εν είναι;
-Όχι, Τετάρτη.
Βγαίνει στο χωλ, όπου περιμένουν κι άλλοι ασθενείς.
-Βρε παιδιά, Σάββατο εν έχουμε σήμερα; Γιατί α με λωλάνει το Ρηνιώ...
-Τρίτη έχουμε
, του λέει μια κυρία.
- Όχι Τρίτη, αύριο είναι Τρίτη. Σήμερα έχουμε Δευτέρα, διορθώνει με βεβαιότητα γεράκος φιλοσοφημένος.
-Ε, να που τα ‘χουμε χαμένα ούλοι μας, λέει ο γιατρός αγανακτισμένος. Βρε, να βρούμε κάνα ημερολόγιο... Έχω κάμποσα...

Αρχίσει ν’ ανοίγει συρτάρια, να κατεβάζει χαρτούρες από τα ράφια, βρίσκει τελικά μερικά ημερολόγια. Άλλα του ’85, αλλά του ’89, κανένα του έτους που διανύαμε. Τα κινητά δεν κυκλοφορούσαν πολύ τότε.
ρε σεις, τι α κάμουμε; ρωτάει ο γιατρός. Είναι δυνατόν να μην ξέρουμε τη μέρα; Α, τό ‘βρα! Μισό λεπτάκι...
Βγαίνει στην αυλή του.
Ήταν η ώρα που άρχιζαν να κατεβαίνουν οι χωριανοί για βεγγέρα.
-Τι κάμνετε; Καλά; Και μεις εδώ, τα ίδια... Μπας και ξέρετε τι μέρα έχουμε σήμερα;
-Παρασκευή  έχουμε. Ησάστισες, γιατρέ;
του λέει με σιγουριά κύριος μετά της συζύγου.
-Παρασκευή είχαμε προχτές, τον διορθώνει η σύζυγος. Να που εσύ ησάστισες... Ε θυμάσαι που την Παρασκευή είχαμε πάει στην εφορία στον Άγιο;
-Βρε, έλα στα συγκαλά σου, τη διορθώνει ο σύζυγος. Αυτό ήτανε την πρώτη βδομάδα. Ε στέκεις καλά, μου φαίνεται...
Το επόμενο ζευγάρι τα ίδια. Το μεθεπόμενο επίσης. Άλυτο το μέγα θέμα της ημέρας...
Ο γιατρός μπαίνει ξανά μέσα.
-Άκου, επειδή ε θα βγάλουμε άκρη, α δώκεις του παιδιού το σιροπάκι για πέντε μέρες. Αλλά α τις μετράς καλά, ε;

-Τελικά τη μέρα τη μάθατε; ρωτάω τη φίλη μου.
-Όχι, αλλά καθώς διέσχιζα την πλατεία γινόταν ο κακός χαμός στα καφενεία. Καυγάδες, φωνές... Το θέμα της ημέρας, λέμε! Τώρα, ποιας ημέρας, α σε γελάσω...



 Δημοσιεύτηκε στο ikariamag στις 30-5-2014

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Το φύλλο

Το φύλλο


Το φυλαχτό σου είναι φύλλο. Κουντουριδιάς ή σκίνου, κάποιες φορές και κουμαριάς. Όχι συκόφυλλο ή πλατανόφυλλο. Όχι, το χρειάζεσαι όλες τις εποχές. Και να ‘ναι μικρό, μόλις που να χωρά ανάμεσα στα μπροστινά δόντια. Μασουλιέται αργά αργά, χωρίς να καταπίνεται ποτέ.

Σου κρατά συντροφιά συνήθως τις ώρες της πεζοπορίας ή στον πατέρα σου τις ώρες που καβάλα στο μουλάρι ή στο γαϊδούρι διέσχιζε ατελείωτες αποστάσεις ανάμεσα στο σπίτι και στον τόπο του μεροκάματου.

Δεν το λογαριάζεις για ιερό. Μόλις συναντήσεις άνθρωπο, φτύνεται γρήγορα καταγής, για να μπορείς να συνομιλήσεις άνετα.

Αντικαθίσταται με ευκολία, αμέσως μόλις μείνεις ξανά μόνος.

Έχει γεύση παράξενη, διαφορετική ανάλογα με τις εποχές και τις ώρες. Τα καλοκαίρια πιο πικρό, τους χειμώνες με κάτι από τη γεύση της βροχής. Τα μεσημέρια καυτό, τα βράδια νοτισμένο από την υγρασία. Σου θυμίζει πού ανήκεις.
                                
Μπαίνει μέσα σου η φύση. Το τσακίζεις σιγά σιγά ρουφώντας τις ουσίες του.

Καμιά φορά τρυπώνει ανάμεσα στα ρούχα. Δεν το παίρνεις μυρωδιά και πλένοντάς τα πρασινίζουν. Δε θυμώνεις. Σου αρέσει να γίνεται λίγο πιο πράσινος ο κόσμος...