Τα λουλούδια τούτα φύτρωναν στους κήπους. Πλάι στον ποτιστή. Μεγάλωναν γρήγορα κι όταν έπιανε το κατακαλόκαιρο γέμιζαν με τούτα τα όμορφα χωνάκια. Έτσι τα λέγαμε. "Τα χωνάκια". Σα να 'ταν παγωτό. Δεν έμαθα ποτέ πως είναι η επίσημη ονομασία τους. Μικρή, έψαχνα να βρω πού στο καλό βρέθηκαν εκείνες οι κατακόκκινες πιτσιλιές που 'χουν πάνω στο ολοκάθαρο, κίτρινο χρώμα τους. Κάποιες φορές κοίταζα προς τα πάνω, λες κι είχε ματώσει κάποιος στον ουρανό και πετιούνταν οι στάλες από την ανοιχτή του πληγή. Βέβαια μήτε αυτόν τον έμαθα ποτέ μήτε και για το φονικό καμιά πληροφορία.
Τα ξέχασα τα λουλουδάκια, μια και ξεράθηκαν οι κήποι ετούτοι εδώ και χρόνια...
Πριν λίγο όμως χάζευα τις φωτογραφίες του γιόκα μου, τραβηγμένες το καλοκαίρι του 2007, γύρω στα δώδεκα θα 'ταν, τότε που ακόμη ασχολιόταν με το μικρόκοσμο, γιατί τώρα πια αρχίσαμε τα μεγαλύτερα μεγέθη...
Ωχ, τα λούλουδα του ποτιστή! Τι ωραία!
Έκανα κλικ, η φωτογραφία μεγάλωσε... Αμάν!! Τι είναι τούτο; Χα, χα... Μια τόση δα ύπαρξη. Ψάχνει να φάει ή να ανακαλύψει κάτι. Ποιος ξέρει τι...
Το ζήλεψα, πάντως.
Ε; Δε μοιάζει τόσο τυχερό και τόσο ευτυχισμένο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου