"...λαλαλαλα, λαλαλαλα,λαλαλαλαλαλαλα......"
Ενθουσιασμός, αυτή είναι η πρώτη λέξη.
Μ' αρέσει. Δεν αντέχω την παθητικότητα και την αδιαφορία, τους εαυτούληδες και την κακομοιριά της καλοπέρασης...
Και χαρά, συντροφικότητα, υποστήριξη.
Γίναμε ομάδα, γνωριστήκαμε ξανά, αγγίξαμε το χέρι του διπλανού χωρίς να φοβηθούμε τη γρίπη των ειδήσεων, χαρίσαμε άφοβα τ' "αγαποκύματά" μας , που λέει και ο συμπατριώτης φιλόσοφος...
Και την παλεύουμε έτσι. Καλύτερα είναι. Να ξέρουν πως δεν έπιασε.
Ο φόβος τους έγινε η αγάπη που μας ένωσε με τους άλλους...
Μη μας παρεξηγείτε. Έτσι ενθουσιασμένοι από το ξαφνικό δώρο ενός απρόσμενου αγώνα, τολμάμε ν' αλλάζουμε και τους στίχους και τα μέτρα και την ιστορία και τα όνειρα.
Τολμάμε ακόμη και να μην κάνουμε κριτική στη γνώμη των άλλων.
Τολμάμε να μη θέλουμε να φανούμε εμείς οι εξυπνότεροι.
Τολμάμε να σκύβουμε το κεφάλι.
Τολμάμε ν' αναγνωρίζουμε όσους πάνε να μας συστηθούν απ' την αρχή.
Ύστερα, βέβαια, θα βρεθεί κάποιος που δεν ξέρουμε καλά. Θα χωθεί ανάμεσα, θα ξέρει πολλά και θα ξέρει και πώς να τα πει. Θα εμπνεύσει και θ' αρχίσουν τα χειροκροτήματα. Κι όταν αρχίσουν τούτες "οι σφαλιάρες της παλάμης", θα 'ναι η ώρα να πάμε πια στα σπίτια μας.
Μα τώρα είναι ωραία στην πλατεία. Μαζεύει "κόσμο καλό".
Κι όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένας επαναστάτης γύρω στα πενήντα: "Θα ζήσουμε συγκλονιστικές στιγμές, παιδιά, περιμένετε και θα δείτε..."
κι ύστερα χαμηλόφωνα: "Μας άξιζε και μας ένας αγώνας, βρε αδερφέ. Ήμασταν άτυχοι γενιά ως τώρα..."
Καλά συναπαντήματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου