Το καμπαναριό

φωτό tirimata

Η μπροστινή πλευρά ήταν γι' αυτούς που "τα φυλάνε". Η πίσω γι' αυτούς που δεν τολμούσαν μες τη νύχτα να κρυφτούν πίσω ή πάνω σε σκοτεινά δέντρα ή τοίχους.
Το πάνω μέρος ανήκε στο θείο μου το Γιώργο. Τις Κυριακές άφηνε το παγκάρι και με τη δύναμη που είχε απομείνει στον κουρασμένο σκελετό, κούναγε το σκοινί. "Ντιν νταν!"
 Να ξυπνήσουν οι Πλατανίτες, οι ξενύχτηδες δηλαδή της πλατείας, και οι γυναίκες ν΄αφήσουν το πλυσταριό, να ντύσουν τα μωρά και να τρέξουν. Η διαδικασία της λειτουργιάς ήταν όλη έργο δικό του.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως ήταν όμορφο. Το είδα σ' ένα εξώφυλλο μετά από χρόνια και τότε μόνο μου πέρασε από το μυαλό. "Κοίτα να δεις... Το καμπαναριό μας..."
Δεν κοίταζα προς τα πάνω συνήθως. Μόνο γύρω γύρω για καμιά σκανταλιά.
Η γενιά του πατέρα μου, όπως μου διηγιόταν, το 'χε για παιχνίδι ν' ανεβαίνει στο πάνω μέρος και να χτυπά την καμπάνα. Η γενιά η δική μου είχε κότσια μόνο για το πρώτο κλαδί του πλάτανου. Η γενιά των παιδιών μας έφτασε μόνο μέχρι τον τερματισμό της πίστας των ηλεκτρονικών που κουβαλούσαμε από την Αθήνα...

Είναι όμορφο μα όχι μονάχα αυτό. Είναι και ξεχωριστό, μοναδικό στην κατασκευή του και με δαπάνες ανθρώπων που μόχθησαν.

Έχτισαν οι χωριανοί το κάτω μέρος πριν χρόνια πολλά. Κι έπειτα φώναξαν το Σαϊτάνη, έναν πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία, μάστορας καλός στο μάρμαρο, που 'χε εγκατασταθεί μόνιμα στο Καραβόσταμο. (Ήταν ο πατέρας της Λευκοθέας, της "Μυρτιδιώτισσας", έτσι τη φώναζαν για το περιβόητο λίκνισμά της σαν περπατούσε.)
Ο Σαϊτάνης, λοιπόν ανέλαβε το πάνω μέρος της κατασκευής καθώς και το πάτωμα της εκκλησιάς, μα ήταν ο ίδιος που είχε φτιάξει και το όμορφο καμπαναριό του Άγιου Χαράλαμπου "του μικρού" στον Εύδηλο -δεν υπάρχει πια- καθώς κι εκείνο στην εκκλησία της Δάφνης.

Το σενάριο ίδιο για όλα τα ξεχωριστά όμως.
Οι πιο ξεροκέφαλοι..."Κουνιέται, θα πέσει στα κεφάλια μας. Να το γκρεμίσουμε, ν' ανοίξει ο χώρος στην πλατεία..."
Μετά το πρώτο σοκ, οι πιο λογικοί..."Βρε, μην ακούς, δεν το ρίχνουμε. Μια σιδηροκατασκευή μόνο να συγκρατιέται..."
Ο πατέρας μου, γέρος πια και πικραμένος δε συμμετέχει, μα ψιθυρίζει... "Μόνο λίγο μολύβι, για να μην κουνιέται. Ακούς; Το 'χανε κλέψει στον εμφύλιο για τα βόλια. Ακούς; Λίγο μολύβι μοναχά...."
Για να δούμε...
Πώς θα σωθεί και τι μορφή θα 'χει.
Ας το λυπηθούμε. Κι οι σιδηροκατασκευαστές...
Είναι τόσο όμορφο. Κι απέμεινε τόσα χρόνια.

Δίχως κρυφτό και παιδικά σκαρφαλώματα πια.
Μα στέκει. Ολόρθο και περήφανο. Για να δούμε...

φωτό tirimata
Εφέτος. Εεεε, ξενιτεμένοι, λιγοστεύουμε επικίνδυνα....