Μονά πατήματα

Τοποθεσία: Αθέρας. Όνομα: ας το πούμε "Προς τα Διπλόρυακα"

Η αρχή του μοναπατιού δεν ήταν έτσι κάποτε. Μα η ξεραμένη κουμαριά, μάρτυρας της αδηφαγίας των επιδοτούμενων κεφαλών εριφίων και προβάτων, σου δείχνει ότι τα πράγματα άλλαξαν.

Κάτι απομένει όμως. Κι έτσι βρίσκεις τα παλιά πετραδάκια να στέκουν εκεί, στην ίδια θέση για χρόνια, αναμένοντας πόδια ανθρώπινα, φωνές και γέλια.

Το τοπίο σκοτεινιάζει, οι νεράιδες ξεπηδούν από τα κλαριά, όλα μαγικά, όπως τότε...

Η θέα σε γεμίζει κουράγιο κι οξυγόνο. Κι όνειρα...

Μια από τις πιο καλές "στεφάνες", έτσι ονόμαζαν οι βοσκοί τα βράχια ετούτα που τους επέτρεπαν να

παρατηρήσουν από μακριά τα κοπάδια τους, λιγοστά τότε κι αβλαβή. 

Δεν έβρεξε φέτος πολύ, ο χείμαρρος παραμένει σιωπηλός, ο καταρράχτης καρτερεί την ύπαρξή του. Πριν χρόνια, την άνοιξη κυρίως, έρχονταν εδώ οι νοικοκυρές του χωριού για να πλύνουν τις κουβέρτες, τα χράμια και τις κουρελούδες.

Η κοίτη, άμαθη από επισκέψεις πια, σου στρώνει, έκπληκτη, να καθίσεις στα πεντακάθαρα βραχάκια

 

Το μονοπάτι συνεχίζεται προς την Αρέθουσα. Τα πόδια όμως δε βαστούν πια. Και σκοτεινιάζει. Οι λέξεις δεν συναντούν απόκριση. Είναι όλα έρημα και θλιμμένα.

Κάποτε όμως τα πετραδάκια θα ΄χουν πορτοκαλί βουλίτσες από ορειβατικούς συλλόγους, ελπίζεις.

Και παρέα. Κάποτε, σύντομα μάλλον, θα σταματήσουν οι επιδοτήσεις.

Και θα ξαναπρασινίσουν όλα.

 Ίσως να πάμε για ξύλα. Ίσως για μανίτες.

Ίσως να 'χουμε τόσο χρόνο και να πάμε μόνο, γιατί -απλά- πεθυμήσαμε βολτούλα...

(Λίγους μήνες πριν αυτά σκεφτόμουν. Τώρα άλλαξαν οι προσδοκίες. Τώρα λέω απλά: "Ίσως και να μην περάσουν από δω οι μπουλτόζες της εταιρίας που θα αναλάβει να ολοκληρώσει την καταστροφή μετατρέποντας τον Αθέρα σε εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Ίσως και κάποιοι καταλάβουν. Κι αφήσουν το βουνό να συνεχίσει τη μοναχική, μαγική ζωή του  και τα μονοπάτια να 'χουν την αρχή, τις στεφάνες και τους προορισμούς τους...")