Δημιουργικός έρωτας


 

φωτό από εδώ

Το σεμινάριο ήταν για τη δημιουργική γραφή.  Πήγα σχεδόν από σπόντα. Τυχαία γεγονότα. Φοβόμουν ότι θα συναντούσα ανθρώπους από άλλο κόσμο, κοινώς ψώνια, τάχα μου έξυπνους και τάχα μου καλλιεργημένους.

Μάλλον ήμουν η λιγότερη καλλιεργημένη. Όλοι τους με μάτια ξύπνια, με πρωτότυπη γραφή, με μεγαλείο. Αφήσαμε γρήγορα τα ευγενικά χαμόγελα και σχεδόν γίναμε φίλοι. Ποια σύμπτωση μας οδήγησε σ' αυτή τη συνάντηση; Ηλικίες διάφορες, εργασίες επίσης, απόψεις το ίδιο. Πώς έγινε κι αγαπηθήκαμε, ούτε που το κατάλαβα...
Ο δάσκαλος, απρόβλεπτος, πιότερο μας καθοδηγούσε για την προσωπική μας ζωή παρά για τα κόλπα της γραφής. Όχι πως δε μας είπε. Μπόλικα και χρήσιμα.

Μα εκείνη, η πιο όμορφη της παρέας, κι εκείνος, με τα πιο γελαστά μάτια απ' όλους, αργούσαν να γυρίσουν από το διάλειμμα.

-Την αγάπη..., μας έλεγε ο δάσκαλος, μην την ξεχνάτε, αγαπήστε, μη φοβάστε, μια στιγμή είναι που ή τη ρουφάμε ή την αφήνουμε. Κι η στιγμή είναι σημαντικό να μένει. Παρατείνει το χρόνο. Ο έρωτας μας κάνει να πετάμε. Μη φοβηθείτε, ο έρωτας δε χωρά συμβιβασμούς, λυπηθείτε, αγγίξτε ο ένας τον άλλο, δώστε και πάρτε. Κι η γραφή μια ερωτική πράξη είναι.
Ύστερα έπαιρνε το μπουκάλι με το νερό, ρουφούσε κι αναστέναζε.

 Η πόρτα άνοιγε. Έρχονταν. Κάτι κοινό έχουν αυτοί οι δύο, σκεφτόμουν. Αλλά πάλι μπορεί να συζητούν για τα διηγήματα που πρόκειται να γράψει ο καθένας. Ή για τις ανησυχίες της γενιάς τους. Μικρά παιδιά. Κάθονταν όχι πολύ κοντά. Δεν έδιναν δικαίωμα.
Ύστερα τέλειωσαν οι συναντήσεις. Επίσημα. Μα εμείς συμπαθιόμασταν. Και κάναμε κάτι ωραίες κοπάνες. Βρεθήκαμε μια νύχτα σ' ένα μπαρ. Εκείνη γιόρταζε τα γενέθλιά της την επόμενη μέρα.
Ήρθαν τα μεσάνυχτα.
Της ευχηθήκαμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια.
Μα τότε, ξαφνικά, ένα φιλί στο στόμα. Παρατεταμένο.
Ένα ζευγάρι ανάμεσά μας!
Μια αγάπη φρέσκια.
Κοιταχτήκαμε χαμογελώντας.
Καμαρώναμε σιωπηλά. Περιμέναμε να τελειώσει η στιγμούλα τους.
-Βρε, παιδιά, να μας ενημερώνετε...
Την κρατούσε αγκαλιά. Τα μάτια του, τώρα, πιο λαμπερά από ποτέ. Εκείνη, τώρα, ομορφότερη με ένα παράξενο φως στην όψη της.
Αγκαλιαστήκαμε όλοι.

Ποιος ξέρει για τα βιβλία και τις εκδόσεις τους, ποιος ξέρει για τις αμφίβολες καριέρες...
Το χρόνο μας τον παρατείναμε πάντως.
Η στιγμούλα αυτή, το πιο σπουδαίο πτυχίο.

Με αντίκρισμα, αναμφιβόλως....