Από πέτρα κι όνειρο

 φωτογραφία tirimata - Καρκινάγρι

"Υπάρχουν άνθρωποι, παιδί μου..."

-μού 'λεγε πριν χρόνια ο  πατέρας μου

με τη σοφία του γέροντα-

"...που είναι ό,τι βλέπεις. Κείνο μονάχα. 

Μια πέτρινη πλάκα επίπεδη. 

Τίποτ' άλλο. 

Καλή. Μπορείς απάνω εκεί να κάτσεις 

και να ξαποστάσεις για λίγο. 

Μπορείς και να την πάρεις και να χτίσεις. 

Πεζούλες, σπίτια, ό,τι χρειαστείς.

Μα 'ναι τούτο δα που βλέπεις μόνο. 

Μια πλάκα επίπεδη. 

Τίποτα δε μπορούνε να κάμουν παραπάνω 

από κείνο για το οποίο φτιάχτηκαν από το Θεό. 

Κι έτσι όπως πλάστηκαν είν' άνθρωποι σκληροί. 

Εύκολα δε σπάνε.

Μα και να σπάσουνε,

τίποτα δε θα βρεις από κάτω, 

παρά μονάχα ίσως κάνα σκόρφη 

με τις δαγκάνες σηκωμένες."

.....................................................................

"Υπάρχουν όμως κι άλλοι..."
-συνέχισε, γυρνώντας
 το βλέμμα στον ορίζοντα-
"...που 'χουνε μέσα τους κόσμους ολάκερους.
Βουνά χιονισμένα μ' απάτητες βουνοκορφές, 
λιβάδια με λουλούδια πολύχρωμα, 
αέρηδες, μπουρίνια, νησιά και πέλαγα, 
φεγγάρια παράξενα
κι ηλιοβασιλέματα όμορφα.
Ό,τι μπορεί ο νους σου να φανταστεί.
Κι έτσι αλλόκοτοι 
όπως είναι από τη φύση τους πλασμένοι 
σ' άλλους φαντάζουν όμορφοι 
και σ' άλλους επικίνδυνοι.
Ετούτοι πάλι σπάνε εύκολα, 
διαλύονται σε χίλια δυο κομμάτια,
με το παραμικρό ασήμαντο που θα τους συμβεί
φτάνει στα μάτια τα δικά τους
το σπουδαιότερο να φαίνεται του κόσμου....
Μα μπορούν να γεννιούνται και ν' ανθίζουν πάλι
σε μια στιγμούλα μοναχά
φτάνει κάτι νά 'βρουνε  να τους ενθουσιάσει
Ας είναι για τους άλλους τόσο δα,
ασήμαντο και πάλι.
.....................................................................
Έτσι είν'  οι άνθρωποι, παιδί μου,
 δυο λογιών."