Σκούρα τα πράματα....

Ε, ναι. Τα πράματα είναι σκούρα εδώ...
Δεν επαρκεί πλέον ούτε το βαθύ κόκκινο.
Τα άλλα, της ελπίδας, τα δοκιμάσαμε.
Ούτε γαλάζιο ούτε πράσινο. Τέλειωσαν αυτά.

Κάτι φίλοι καρδιακοί ετοιμάζουν αύριο συνάντηση.
Πώς να μην πληρώνουμε.
Κουβάδες με κόλλα, αφίσες στο χέρι,
κάτι στο μάτι τους
που φεγγίζει από κείνο το φως
που 'χαν στα νιάτα τους.
Που πάλευαν για άλλα χρώματα.
Να τους ακολουθήσω;
Με κοιτούν με προσδοκία....
Δείχνω μια διάθεση επαναστατική ενίοτε
μα είμαι νομοταγής.
Φοβισμένη;
Δες το κι έτσι...

Σκούρα τα πράματα...
Κάποιοι άλλοι
μου χαρίζουν κάτι φωτοτυπίες
παράξενες, από την εποχή του τσάρου,
απαγορευμένες,
τρόμος.
Κυριάρχησαν ετούτοι;
Τι κάνουμε τώρα;
Τι θα πω στα παιδιά μου;
Μπορώ να τους τα πω;
Ποιο δρόμο πρέπει να χαράξουν;

Σκούρα τα πράματα...
Οι συνάδελφοι τα βάζουν με τους απεργούς.
Τους κοστίζει.
Ας έχουν τ' αμάξια.
Τους κοστίζει γιατί
ακούν στις ειδήσεις ότι κοστίζει
στους άλλους.
Κι εγώ, που μου κοστίζει πιο πολύ απ' αυτούς
είμαι με κείνους...
Παράξενο....
Να τους το πω;
Άντε τους το λέω... και με κοιτούν με απορία.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταλάβουν...
Οι ειδήσεις άλλα λένε...

Σκούρα τα πράματα.
Τα παιδιά με κοιτούν με τα ματάκια γουρλωμένα,
ζητούν κανόνες,
για τις εγκλίσεις,
τις υποτακτικές και τις περισπωμένες,
ποια γνώση θα τα σώσει;

 Κοιτάζω από το παράθυρο.
-Σκοτεινή μέρα, σήμερα, κυρία.
(Ναι, μα έχει ακόμη λίγο χρώμα.
Σκούρο, είναι αλήθεια, μα να μη γίνει μαύρο.
Παιδιά, όχι μαύρο, να προσέχετε...)

Δεν τους το λέω.
Ε, ναι, σκούρα τα πράματα.