Το θρίλερ

Την άκουσα σήμερα το πρωί. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ήταν στον αγαπητό μου  Δημήτρη, του ΄χα αδυναμία, είναι αλήθεια, ένεκα που στην προηγούμενη δουλειά μου είχα ακούσει κολακευτικά σχόλια και μάλιστα είχα δει και η ίδια πως έδειχνε μια γνησιότητα παράξενη για δημοσιογράφο. Είχα διαβάσει και τα βιβλία του κάτι καλοκαίρια στην Ικαρία... Και τώρα τον βλέπω, έτσι για να θυμάμαι τι μπορεί να πάθει ένας καλός άνθρωπος άμα δεν προσέχει τις παρέες του...

Την είδα κι εκείνη. Οι γωνίες του προσώπου της έχουν σκληρύνει εντυπωσιακά, τα χείλη σφιγμένα περιμετρικά του οστού σε μια προσπάθεια χαμόγελου που δε βγαίνει με τίποτα. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι μου θύμιζε. Μια εικόνα ξαφνικά...Το στόμα ανοίγει κι αντί για λόγια βγαίνει μια διχαλωτή γλωσσίτσα και τσαφ! θυμήθηκα...

Σαν ήμουνα δεκατρία- δεκατέσσερα, έμενα κάποια βράδια μόνη μου στο χωριό, καθώς η οικογένεια είχε σκορπίσει σε διάφορα σημεία της γης κι έπρεπε να κρατώ τα ζωντανά του πατέρα μου που έλειπε για μεροκάματο. Ένα βράδυ άνοιξα την τηλεόραση και πέτυχα ένα φοβερό θρίλερ. Την "κόμπρα", αν θυμάμαι καλά, ή "το φίδι", κάπως έτσι. Ένας τρελός επιστήμονας έδινε ένα παράξενο σκεύασμα σε ανθρώπους οι οποίοι τελικά και μετά από επώδυνη διαδικασία γίνονταν...φίδια!
Θες που ήτανε χειμώνας με φοβερό αέρα, θες που ήμουν ολομόναχη σχεδόν όχι μόνο μέσα στο σπίτι μα και στο χωριό, πάντως τα χρειάστηκα κι από τότε τα αποφεύγω τα θρίλερ.
 Βλακείες, σκέφτομαι και δυναμώνω τον ήχο να μου φύγει η εντύπωση. Πάνω που έλεγε το πώς θα αξιολογούνται από δω και στο εξής οι καθηγητές των πανεπιστημίων, ω λα, λα, το πώς θα καταργηθούν τμήματα, το πώς οι φοιτητές δε θα παίρνουν βιβλία πολλά- εγώ δε θυμάμαι φοιτητή να παίρνει παραπάνω, απλούστατα, γιατί μας έβαζαν να τα πληρώσουμε- ας είναι, έκανα κουράγιο. Και τότε άρχισαν να μιλούν κάποιοι σχετικοί με το θέμα, πρυτάνεις, φοιτητές και τα λοιπά οι οποίοι φυσικά δε συμφωνούσαν με όλα τούτα και μάλιστα είχαν το θράσος να προβάλλουν και επιχειρήματα.
Εκείνη στο διπλανό παράθυρο, έσφιγγε ακόμη περισσότερο τα χείλη και τα μάτια της έβγαζαν μικρές μικρές σπιθίτσες, επικίνδυνες. Αμάν, τώρα θα βγει και η ουρά από το πλάι, τώρα θα φυτρώσουν τα λέπια...
Βοήθεια!
Ο Δημητράκης από δίπλα έπαιρνε όπως μπορούσε το μέρος της, είναι αλήθεια, αλλά τι να σου κάνει κι αυτός. Μεταμορφωμένος ήτανε. Αγνώριστος. Έκλεισα την τηλεόραση κι έφυγα για το σχολείο.

Εγώ πάντως θρίλερ δε ξαναβλέπω. Ο Θεός να βάλει το χέρι του...