ένα τραγούδι για τον Μίλτο Σαχτούρη

  Σαχτούρη, απόψε σαν τόπι κυλάει
     φεγγάρι σφαγμένο στην άσφαλτο

 Σαχτούρη, η νύχτα δεν με αγαπάει
  γλιστράει και πάει στο άπιαστο.

Δώσε μου απ’ τα φεγγάρια σου το πιο μικρό φεγγάρι
 το κίτρινο το πράσινο, το δίχως ουρανό.

Το πράσινο το κίτρινο, το πιο μικρό φεγγάρι
δώσε μου απ’ τα φεγγάρια σου το δίχως ουρανό.

Σαχτούρη, τ’ αμάξια πατούν την καρδιά μου
εκείνη γελάει και φτύνει ουρανό.
Απόψε σου δίνω τα δέκα ονειρά μου
για ένα δικό σου, το πιο παιδικό.



Δώσε μου απ’ τα φεγγάρια σου το πιο μικρό φεγγάρι
το κίτρινο το πράσινο, το δίχως ουρανό.
Το πράσινο το κίτρινο, το πιο μικρό φεγγάρι
δώσε μου απ’ τα φεγγάρια σου το δίχως ουρανό.

Ποιητική τεχνολογία, 1998

της Τασούλας Καραγεωργίου

Παρασκευή απόγευμα. Σε μια επιμόρφωση εκπαιδευτικών. Στην τάξη μια επιμορφώτρια, απλή, προσιτή πρέπει να μας μιλήσει για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας. Προτού ξεκινήσει η επιμόρφωση δέχεται τα "πυρά" συναδέλφου ο οποίος εκνευρισμένος από την κατάσταση που επικρατεί στην εκπαίδευση, αλλά και από τη χειρότερη ακόμη που προφανώς έρχεται, της μιλά με απαράδεκτο για μένα τρόπο θεωρώντας ίσως ότι έχει μπροστά του έναν εκρόσωπο της "εξουσίας" του Υπουργείου.
-Σε λάθος άνθρωπο απευθύνεστε, συνάδελφε, του απαντά εκείνη ήρεμα.
 Ωστόσο συνεχίζει για αρκετή ώρα. Εκείνη ήρεμη "απολογείται" στον νεοδιόριστο συνάδελφο.
Δεν ανακατεύομαι συνήθως σε κάτι τέτοια αλλά φουντώνω σιγά σιγά και στο τέλος αντιδρώ. Εκείνος με κοιτάζει με μια φονική ματιά αλλά σωπαίνει, επιτέλους, και η επιμόρφωση ξεκινά.
Συνήθως, βέβαια, είναι λίγο βαρετή. Οι επιμορφωτές με έμμεσο τρόπο μας συστήνονται κάπως ναρκισσιστικά προβάλλοντας το έργο τους ή τέλος πάντων τις περγαμηνές τους. Εκείνη δε μας μιλά για τον εαυτό της, μας διαβάζει Καβάφη και αναλύει κάποια από τα ποιήματά του με τρόπο κάθε άλλο παρά βαρετό. Η φωνή της μας μαγνητίζει. Είναι από την Αλεξάνδρεια και ίσως γι' αυτό, σκέφτηκα, είναι τόσο παθιασμένη με τον ποιητή.
Πάντα τον αγαπούσα τον Καβάφη, τώρα ακόμη περισσότερο.
Φεύγουμε από το σχολείο, βράδυ πια. Μπαίνω στον ηλεκτρικό, βιαστική για μια επίσκεψη σημαντική για μένα. Η επιμορφώτρια μπαίνει κι εκείνη και κάθεται δίπλα μου. Πηγαίναμε συμπτωματικά στον ίδιο προορισμό, λίγο μακρινό. Στη διαδρομή πιάνουμε την κουβέντα για τα σχολεία, γενικά, αλλά και για την Ικαρία, το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης. Και σε κείνη αγαπητός τόπος. Σκάμε στα γέλια με διάφορα ανεκδοτάκια του νησιού και σε κάποιο κενό της λέω:
- Τον αγαπάτε πολύ τον Καβάφη ε;
-Α, όχι μόνο, λατρεύω την ποίηση, μου λέει με χαμόγελο.
"Δικιά μου είναι αυτή", σκέφτηκα.
 Κατεβαίνουμε, αποχαιρετιόμαστε εγκάρδια και χωρίζουμε. Το βράδυ, αργά, τη βρίσκω στο Διαδίκτυο. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και γράφει υπέροχα ποιήματα.
Το παραπάνω ποίημα- τραγούδι μου άρεσε ιδιαίτερα. Ένιωσα τυχερή που τη γνώρισα και σκέφτηκα να σας τη συστήσω...