Μεταξύ ρίβας, πλάκας και μοναξιάς. Για το Σ. (μέρος 3ο)

φωτoγραφία από εδώ

 Κείνο που τού ' κανε πιότερο εντύπωση του Σ.,(του ήρωά μας από το χωριό, τον θυμάστε;) ήτανε οι Αθηναίοι, οι ξενοχωρίτες, γενικά.
Παλιά, όταν όλα του τ΄αδέρφια ήταν στην Αθήνα, ζούσε σ΄ ένα σπίτι ολομόναχος. Μονάχος το φθινόπωρο, μονάχος το χειμώνα, μονάχος και την άνοιξη και τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού...
Κι έρχονταν ο Αύγουστος...!!   Μαζεύονταν αδέρφια, ανίψια, συμπέθεροι, γαμπροί.... ένας πανικός!
Φυσικά τους αγαπούσε όλους πολύ κι εκείνοι το ίδιο. Μα αγαπούσε και την ησυχία του, τη μόνιμή του φιλενάδα. Είχε πολύ πλάκα εκείνη την περίοδο. Συνήθως χάνονταν από προσώπου γης. Κι αν τον έβλεπες πουθενά και τον ρωτούσες:
-Ήντα κάνεις, Σ.;
εκείνος σου απαντούσε με τον ίδιο πάντα τρόπο, έχοντας ένα μυστήριο χαμόγελο στα χείλη:
-Ήντα να κάνω; Πάω στο σπίτι να πάρω το λαδάκι μου κι απέκειο το Σεπτέβρη α με ξαναδείτε...
Εννοούσε ότι θα πάει στο μετόχι του και θα μείνει εκεί ως το τέλος του καλοκαιριού. Ήθελε μόνο το "λαδάκι" του γιατί εκεί είχε τα πάντα εκτός από το λάδι του που το 'χε κρυμμένο στο υπόγειο του σπιτιού.
-Γιατί, βρε Σ. ;  τον ηρωτάγαμε εμείς, παιδιά τότε...
-Γιατί; Για να γλυτώσω, σου απαντούσε κι έφευγε χωρίς πολλά πολλά...Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Το ΄χαμε μάθει και τον ηξέραμε πια καλά κι έτσι όποτε ακούγαμε τα μωρά να κλαίνε ή τις γυναίκες να μεγαλοφωνάζουν, δίχως λόγο σοβαρό, ηβγαίναμε στην αυλή κι ηφωνάζαμε:
-Πώς πάει Σ.;
-Το λαδάκι μου, σου λέω,  απαντούσε αυτός και ξέραμε όλοι τι εννοούσε και γελάγαμε. Δε χρειάζονταν πολλά πολλά όπως σας είπα...

φωτογραφία από εδώ

 Έσπαγε όμως και πλάκα με την αφέλεια των Αθηναίων. Μας έλεγε μια φορά, έτσι όπως τον περικυκλώναμε γύρω από το τζάκι μικρά, για ν' ακούσουμε τις ιστορίες του και να περάσει το βράδυ, για ένα γαμπρό του που 'τανε "καλομαθημένος" κι είχε έρθει πρώτη φορά στο νησί.

-Εν ηξέρουνε, βρε παιδί μου, πού πατούνε και πού βρίσκονται. Τον ηπήρα μια φορά στο Πλακωτό μαζί μου (το Πλακωτό είναι μια απομακρυσμένη περιοχή, ψηλά στο βουνό, καλό βοσκοτόπι και όχι μόνο) κι άκου να δεις ηντά παθα..

Είχε μια χαρά κι ηνόμιζε πως ηπηαίναμε εκδρομή. Στα μισά του δρόμου ήρχισε τη μουρμούρα.
-Φτάνουμε;
-Και πού να φτάσουμε; Εδω νά α γυρνάμε όλη μέρα νά βρουμε τα ρίφια να τα χωρίσουμε αφ τις χειμεράδες.
Τίποτα εν ηκαταλάβαινε...Ηθαρρούσε πως ηπήαμε για πικ νικ.
Κει που ζορίστηκα όμως, βρε παιδιά, ήτονε που 'θελε κάποια στιγμή να κάμει "το χοντρό του".
-Σ., θέλω τουαλέτα.
-Μμμμ, τουαλέτα θέλεις; του λέω εγώ. Βρε, πού θαρρείς πως είμαστε; Εν κοιτάζεις γύρω σου; Βρε, εμείς, οι κουμαριές και οι πέτρες είμαστε. Για τήρα και πε μου....
-Σ. θέλω τουαλέτα και γρήγορα.
Ήρχισε, παιδιά, να μου σπάει τα νεύρα...
-Ε, ατουδά είναι η τουαλέτα, πίσω από κείνο δα το βράχο...
-Ντρέπομαι, γυρίζει και μου λέει.
-Κάμε τα πάνω σου άμα ντρέπεσαι...

Ήντα να κάμει, σώνει και πάει και τα κατεβάζει. Ηκαθόμουνα και τον ηπερίμενα."Εδωνά α στρώσεις" ήλεα μονάχος μου. Πιάνω να κάμω ένα τσιγάρο κι ακούω, παιδιά, το εξωφρενικό...
-Σ. χαρτί υγείας...!!
"Άμε στο διάολο", λέω, "να, που εσύ α με τρελάνεις". "Μα ε θα σου περάσει..."
Πιάνω και βλέπω μια ρίγανη στην άκρη του βράχου, που ξέρετε η ρίγανη εν υπάρχει στη φαγούρα...
-Έδω να, στα μέρη μας, του λέω, έχουμε κείνο δα για το καλύτερο χαρτί υγείας. Βρε και στα καλύτερα σπίτια αυτοδά έχουνε...
Το 'κουσε αυτό και το πίστεψε. Αν έχεις το Θεό σου.... Πιάνει, βρε παιδιά, τη ρίγανη να σκουπιστεί... Ε, για πότε ηκατέβηκε μέχρι το χωριό εν ημπορώ να σας περιγράψω. Με κυνήγαε ύστερα κι αυτός κι η αδερφή μου, μα έ μ' ένοιαζε. Εγώ το φχαριστήθκα.


-Έλα, βρε Σ., εν τον ηλυπήθηκες τον άθρωπο; τον ηρωτάγαμε εμείς τα παιδιά που ξέραμε πόσο καλόψυχος ήταν.
-Ήντα να λυπηθώ; Εγώ φταίω που εν ήξερε τη ρίγανη; Κι ήντα να τα κάμω εγώ τα γράμματα άμα εν ηξέρεις πού βρίσκεσαι κι ήντα 'ναι η ρίγανη;

Δεν ξέρω αν μια ριγανίτσα τόση δα υπήρξε ποτέ αιτία διαζυγίου πάντως τον άθρωπο αυτό εν τον ηξανάδαμε από τα μέρη μας. Τσάμπα και τα γράμματα.