Μεταξύ ρίβας, πλάκας και μοναξιάς. Για το Σ. (μέρος 2ο)

φωτογραφία από εδώ

Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά και μπορούσαν να ξυπνήσουν από τις 6 - βάρβαρο για Ικαριώτες- και ήθελαν και να μ' ακολουθούν όπου τους έταζα, κανόνιζα μια φορά τουλάχιστον μέσα στο καλοκαίρι, να τα πηγαίνω διάφορες εξορμήσεις.
Οργάνωνα γκρουπ, τα παιδιά και οι φίλοι τους, και σχεδίαζα "εξερευνήσεις". Τις είχα ονομάσει έτσι τις βόλτες στο βουνό καθώς ο γιος μου είχε μανία με τους "Μικρούς Εξερευνητές", έτσι μπας και γίνει πιο ενδιαφέρον, αν και κάποιος παππούς μου είχε πει κάποτε:
- Όχι αυτή τη λέξη, παιδί μου, τη λέγανε οι χωροφυλάκοι τότε που ψάχνανε για τους αντάρτες στον εμφύλιο.
Με συγκλόνισε κάπως αλλά προκειμένου να τα δελεάσω έκαμα κι αυτό το σφάλμα.

Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, σκέφτηκα να τα πάω στον Κοσκινά ή στην Κεφάλα, όπως προτιμάτε, καθώς θυμόμουν ένα παλιό μονοπάτι που διασχίζαμε παιδιά, όταν πηγαίναμε κάτω από το Κάστρο, στους πρόποδες, για να μαζέψουμε τσάι του βουνού με τους γονείς μου.

Είχαν περάσει χρόνια από τότε και η διαδρομή από το Δρούτσουλα στην Κεφάλα δεν ήταν και ό,τι πιο εύκολο υπήρχε. Πάω λοιπόν στον δικό μου τον ήρωα, το Σ., και του λέω:
- Δε μου λες το μονοπάτι υπάρχει ακόμη για θα ξοριστούμε;
 Έτσι λέμε εμείς οι Καριώτες όταν χάνουμε τον προορισμό μας. "Ηξορίστηκα".
(Την ετυμολογία της λέξης μιαν άλλη φορά θα την πούμε.)
-Βρε συ, ποιο μονοπάτι, σάμπως περνάει κανείς από κει; μου λέει ο Σαράντος όλο απορία για το εγχείρημα.
- Ναι, εγώ θα πάω όμως, επέμενα εγώ.
-Ε, άμα το χεις βάλει αμέτι μουχαμέτι, άκου. Μέχρι το Πλακωτό τον εθυμάσαι το δρόμο. Απέκειο, θα κοιτάς που έχει στημένες πέτρες όρθιες κι άμε από κει. Πού θα πάει; Ά βγεις και στην Κεφάλα.
- Μπα, δε τις θυμάμαι αυτές...
- Ε, λοιπόν, εγώ έκατσα μια μέρα και τις ήστησα. Λέω α περάσει κάνας ξενοχωρίτης και α ξοριστεί. Το κάμνανε κι οι παλιοί άμα ηχάνουντο το μονοπάτι.

φωτογραφία από εδώ

Ύστερα το τολμήσαμε. Τα παιδιά δεν ξύπνησαν ακριβώς στις 6, τέλος πάντων, πήγαμε μέχρι το Πλακωτό, μια τοποθεσία υπέροχη που κάποτε ήταν γεμάτη αμπέλια και χωράφια, είχα την τύχη να θυμάμαι και τους αθρώπους που πήγαιναν εκεί, και τώρα ήταν βοσκότοποι, ρημαγμένοι....
Είδαμε και τα μετόχια, τα παρατημένα από χρόνια, και μετά.... Σ΄ένα τοπίο Άγριας Δύσης όπως ακριβώς αυτά που φανταζόμουν όταν διάβαζα κάποτε Μικρό Σερίφη και άλλα τέτοια αμερικάνικα.

 Μα υπήρχαν οι πέτρες του Σ., όρθιες ανα εκατό μέτρα περίπου και μας καθοδηγούσαν... Ακίνητες, σμιλεμένες από τον αέρα και τις βροχές σαν τη φωνή που μας οδηγεί στ' αμάξι, σήμερα πια, "στρίψτε αριστερά", "μετά όλο ευθεία" και ου το καθεξής.

Δε φτάσαμε στο Κάστρο, γιατί μας έπιασε ο ήλιος. Ίσαμε το ύψος της Πλατανωπής πήγαμε, ένα ρέμα γνωστό στους κατοίκους της περιοχής, κάτσαμε, τηρείσαμε, βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτό και επιστρέψαμε στο χωριό σώοι και αβλαβείς.
- Σ., του λέω μετά, σπουδαία δουλειά έχεις κάμει. Αν δεν ήταν οι πέτρες σου θα 'χαμε χαθεί σίγουρα....
-Ε, και σιγά το σπουδαίο...μου απαντά με χαμόγελο και φεύγει.

Να, έτσι το ανάφερα.
Βλέπω κάτι φωτογραφίες από διάφορα μπλογκ με τις όρθιες πέτρες και γελώ με το τι μπορεί να σκέφτονται οι διάφοροι περιπατητές σήμερα. Οι παραξενιές της φύσης, οι προϊστορικοί άνθρωποι, οι εξωγήινοι ίσως....;;

 Όχι, βρε παιδιά, ο Σ. ήτανε ή κάποιοι παλιοί σε μια ξαφνική διάθεση προσφοράς ανάμεσα στη βοσκή και το κλάδεμα...
Μη ψάχνετε για νεράιδες. Ο Σ. ήτονε...
Και σιγά το σπουδαίο....