Και τότε περπατήσαμε μαζί για πρώτη φορά.
Είχε μια ησυχία παράξενη κείνο το καλοκαιρινό απόγευμα. Μόνο το ξερό χώμα ανέδυε μικρές, κοφτές ανάσες κάτω από το βάρος των βημάτων μας.
Το φως τρεμόπαιζε ανάμεσα στα φύλλα.
Ο κόσμος όλος γαλήνεψε απότομα.
Το φως τρεμόπαιζε ανάμεσα στα φύλλα.
Ο κόσμος όλος γαλήνεψε απότομα.
Χιλιάδες λέξεις κρύφτηκαν πίσω από τους κορμούς, για να μην τις έβρουν πια μήτε τα κόμματα, μήτε οι τελείες, μήτε τα ερωτηματικά. Αυτόνομες, ξέμπαρκες. Πού και πού έκαναν στ' αστεία πως χάιδευαν τα χείλη, μα έπειτα ξεγλιστρούσαν γελώντας.
Τα τζιτζίκια μας έβλεπαν παραξενεμένα. Δεν καταλάβαιναν τη σιωπή.
1 σχόλιο:
Εδώ θα κρυφτούμε κι εμείς ήσυχα, να σας βλέπουμε που περνάτε.
Δημοσίευση σχολίου