Με το αύριο, με το τώρα...
Με τους αγανακτισμένους που άλλαξαν όνομα και γίναν απελπισμένοι πια...
Με το πιστόλι που στρέφεται μια στους απέναντι, μια στους προδότες, μια στο δικό μας το πρόσωπο...
Με το πλοίο που άλλαξε λιμάνι...
Ό,τι και να γίνει...
Με την εξάντληση των αποθεματικών, με τα άδεια ταμεία, με τα εφιαλτικά πρόσωπα που τολμούν και ξαναβγαίνουν στις ειδήσεις και στις ενημερωτικές εκπομπές, για να μας παρουσιάσουν το νέο πρόγραμμα που τάχα θα διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος, για τα οποία ευθύνονται οι προκάτοχοι, οι οποίοι όμως πασχίζουν να γίνουν μέλλοντες, οι οποίοι και θα γίνουν βεβαίως, βεβαίως...
Ό,τι και να γίνει με τους μέλλοντες, τους εξακολουθητικούς και τους συντελεσμένους, με το ζαλισμένο μας κεφάλι, με το ξέσπασμα της οργής μας, αν ξεσπάσει ποτέ...
Με το μέγεθος του παραλογισμού, με το χοντρό και το λιγνό, με τις καιρικές συνθήκες του Πάσχα, με την τιμή του οβελία, με τον εγκλεισμό των μεταναστών, με το Γιώργο που δε βρίσκει πια δουλειές, με τη Μαρία που επιμένει να τρέχει στα ξενυχτάδικα με δανεικά, με την Ισιδώρα που αποφάσισε να κόψει το τσιγάρο, για να πληρώνει τα κοινόχρηστα...
Ό,τι και να γίνει, μπήκε η άνοιξη, βγήκαν τα πρώτα τραπέζια κι η θέα είναι ακόμη όμορφη. Έστω και περαστικοί από κει, μια βαθιά ανάσα βοηθάει πάντα...
Για λίγα δευτερόλεπτα έστω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου