Στιχάκια

                            Η επιστροφή

Κι όμως, οι αγκαλιές

μεγαλώνουν.

Έσκυβες κάποτε, γονάτιζες σχεδόν

Κι εκείνα τεντώνονταν στα δυο τους ποδαράκια

Ντυμένα με πολύχρωμες καλτσούλες

Σ’ έπιαναν σφιχτά απ’ το λαιμό

Με τα μικροσκοπικά χεράκια

Μύριζαν γλειφιτζούρι, σαπούνι κι αθωότητα

«Ένα φιλάκι από δω κι ένα από κει,

μπράβο, αγαπούλα μου»

κι εσύ ένα στο μέτωπο

για καληνύχτα

κι όνειρα γλυκά

χωρίς κακούς, χωρίς εφιάλτες.

Κι αν κάτι πήγαινε στραβά

κι εκείνοι έρχονταν,

έσκυβες πάλι,

γονάτιζες δίπλα στο κρεβάτι

και ακουμπούσες στο μαξιλάρι

το κεφάλι

κι απλώνονταν τα δυο χεράκια

που έτρεμαν από τον κακό ύπνο

με τις δύσκολες θύμησες

να βρουν τη μεγάλη παλάμη

να στηριχτούν

να χαλαρώσουν πάλι

και να γείρουν τα βλέφαρα.

«Εδώ μείνε, μ’ ακούς;»

για να τα πάρει ο άλλος ύπνος, ο καλός

της σιγουριάς και της αγάπης.

Κι όμως, οι αγκαλιές

μεγαλώνουν.

Τα δάχτυλα μακραίνουν

Οι παλάμες γίνονται στέρεες

Οι ώμοι γεροί

Έρχονται και σε σφίγγουν

Σχεδόν λυγίζεις από το βάρος

Σχεδόν τα χάνεις

Είναι μεγάλη η αγάπη

Δεν αντέχεται

Όταν γυρίζει πίσω

Τόσο γενναία

Και τόσο όμορφη

Νιώθεις πως δε σου αξίζει,

καθώς μετράς…

Εκείνη που δεν έδωσες

όταν δεν είχες χρόνο…

Στον Κ. μου, που κλείνει τα δεκαπέντε του σήμερα...

Και στις άλλες αγαπούλες που δεν ξεχνώ ποτέ...