Οι λέξεις μασκαρεύονται

φωτογραφία από εδώ

Οι λέξεις. Καθεμιά ένας μικρούλης άνθρωπος. Κεφάλι έχει που γελά ή βρίζει και στόμα που φιλάει ή δαγκώνει και χέρια π’ ανοίγουν αγκαλιές ή γροθοκοπάνε και πόδια που τρέχουν ή πόδια που σταυρώνονται. Καθεμιά με το σόι της, μοιάζουν μεταξύ τους και ξεγελούν εκείνους που δεν τις γνωρίζουν καλά. Πάνε κομμωτήριο και σιάχνονται πότε πότε εντυπωσιάζοντας με απόστροφα και άνω τελείες κι άλλοτε βαριούνται και βγαίνουν αχτένιστες, ασυναίρετες κι άσχημες. Κι είναι με τις ώρες τους. Άλλες είναι πρωινοί τύποι και τα βράδια αγριεύουν κι άλλες τα βράδια γελούν και σιωπάνε τ’ απογεύματα. Κι ανάλογα με τις άλλες που κάνουν παρέα αλλάζουν χαρακτήρα. Μια είναι απότομες και μια καλοσυνάτες, μια ευγενικές και μια προκαλούν τρόμο. Κι ας είναι οι ίδιες λέξεις. Με τα ίδια γράμματα, την ίδια ετυμολογία, το ίδιο ορισμό.

Οι λέξεις. Είναι πολλές και συνωστίζονται. Είναι δύσκολο να διαλέξεις, αν είσαι λιγάκι ταραγμένος ή αν βιάζεσαι να το πεις. Και το λες διαλέγοντας ανάμεσά τους δίχως κόπο κι όταν το λες αλλιώς ακούγεται, άλλο είναι απ' αυτό που ‘θελες. Άλλο είναι με το «και» για παρέα, άλλο είναι με το «άκι» για κολλητό. Άλλο στις πέντε, άλλο στις οχτώ. Άλλο με το σενιάρισμα ενός χαμόγελου, άλλο με το σοβαρό σου ύφος, άλλο μες το θυμό σου, άλλο μες τον πόνο σου. Κι όταν τις πεις αυτόματα γεννάνε, αναπαράγονται, τις ξαναβρίσκεις ίδιες και ποτέ ίδιες στον άλλο που θυμάται. Κι είναι άλλο αυτό που ‘πες, άλλο αυτό που άκουσε, άλλο αυτό που επαναλαμβάνει ο ίδιος. Κι ας είναι οι ίδιες λέξεις. Με τα ίδια γράμματα, την ίδια ετυμολογία, τον ίδιο ορισμό.

Οι λέξεις μασκαρεύονται...