Μεροκάματο δε θέλω

   

Άγιος Μηνάς, όμορφη συντροφιά στα δύσκολα και στα υπέροχα...

Δεν είναι μια πόλη που παινεύεται για την ομορφιά της. Ούτε από τους επισκέπτες ούτε από τους μόνιμους. Για μένα μια φράση είχε κυρίως χαραχτεί μέσα στο μυαλό μου. Θα 'ταν αρχές της δεκαετίας του '90 όταν ο Ρασούλης είχε έρθει για να μας κάνει μια διάλεξη στη φοιτητική εστία. Το κύριο θέμα ήταν η παρουσίαση ενός βιβλίου "Η κύλιξ και το ξίφος" της Ριάν Αϊσλερ, αλλά η παρουσίαση ήταν διανθισμένη με προσωπικές εξομολογήσεις του τύπου: "...αντιλήφθηκα, παιδιά μου, την πολιτιστική μας παρακμή όταν ανεβαίνοντας με το ΚΤΕΛ στην αγαπημένη συμπρωτεύουσα και χαζεύοντας τα πανέμορφα τοπία της διαδρομής ήμουν αναγκασμένος να ανέχομαι να "βρωμίζονται" όλα από τα σκυλάδια που προτιμούσε ο κατα τ' άλλα συμπαθής οδηγός μας..."
Και συνέχιζε: "...όπως ακριβώς ανέχτηκα στην παιδική μου ηλικία να μεταμορφώνεται σε κόλαση ο παράδεισος. Γιατί αυτό ήταν η πατρίδα μου, το Ηράκλειο, ένας παράδεισος που αφέθηκε στην παρακμή, την κακοδιαχείριση, την άναρχη δόμηση, τα σκουπίδια κάθε λογής..."

Αλλά αν ένας τόπος ήταν κάποτε παράδεισος όλο και κάποια ψίγματα θα 'χει αφήσει... Ίσως στη θάλασσα γύρω από το Κουλέ ή λίγο δεξιά από τη Καινούρια πόρτα ή κάπου κάτω από τα μυστηριώδη δέντρα της πλατείας Κορνάρου, στις βοκαμβίλιες μπονσάι του λιμανιού, στο ζευγαράκι που προχωρούσε μπροστά μας αγκαλιά, στα υπέροχα νεοκλασικά -που συνεχίζω να γουστάρω παρά την αντίθετη γνώμη φίλων αρχιτεκτόνων- στο γέλιο των κατοίκων, στην αγκαλιά αυτών που με περίμεναν για χρόνια. Μ' άρεσε τελικά αυτός ο πρώην παράδεισος. Δε θα με δεχτούν, βέβαια. Εκτός κι αν συστηθώ ως καραγκιοζάκος. Με δικαιολογία στίχους και καλά...

Τη ζωή σαν αχθοφόρος
όπου βρω την κουβαλάω,
στο αγώι τραγουδάω
κι ο σκοπός θανατηφόρος.

Μεροκάματο δε θέλω
ούτε και για χαρτζιλίκι
από περιέργεια υπάρχω
και από καραγκιοζιλίκι.

Δίχως τέλος κι ως το τέλος
θέλω να την σεργιανάω
κι αν στον Άδη πει να πάω,
σύμφωνος κι ετοιμασμένος.

Μεροκάματο δε θέλω...