Α περάσει...



φωτό από εδώ

   
 Το ασθενοφόρο με τις σειρήνες να ουρλιάζουν πέρασε την είσοδο του "Σωτηρία", άνοιξε η πίσω πόρτα και έβγαλαν το φορείο με την καημένη την κυρα-Λευτερία σε άθλια κατάσταση.
Έτερος Καριώτης που παρευρισκόταν στο σκηνικό έτρεξε να δει τι γίνεται, μιας και τα πρόσωπα του φαινόταν κάπως γνωστά. Αφού συστήθηκαν, άρχισε τις ερωτήσεις.
-Και τι έπαθε η γυναίκα; ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον.
-Ξέρω 'γω; Πόνοι στο στήθος και στην πλάτη, δύσπνοια φοβερή και πίεση.
-Πολλή πίεση;
-Πολλή... απάντησε ο γαμπρός της γυναίκας σκεφτικός και με ζωγραφισμένη την ανησυχία στο πρόσωπο. Δίπλα η κόρη της ασθενούς, έτοιμη να λιποθυμήσει από την αγωνία.
-Δυνατός πόνος;
-Δυνατός. Δεν την άκουσες; Ουρλιάζει η γυναίκα.
-Και στην πλάτη και στο στήθος;
-Ναι, αυτό μ' ανησύχησε πιότερο.
-Και δύσπνοια;
-Ναι... Και δύσπνοια...
-Ίωση θα 'ναι, του λέει με σιγουριά. Μη στενοχωριέστε. Α περάσει...
Έπειτα τους χτύπησε την πλάτη με συμπάθεια και προχώρησε προς το προαύλιο.

-Κατάλαβες; μου λέει όλο αγανάκτηση η φιλενάδα μου. Να 'χω τη μάνα μου σε κρίση, να μην ξέρω αν έχει πάθει έμφραγμα, αν θα ζήσει και πόσο και να 'χω και τον παλαβό να μου λέει πως είναι ίωση και πως α περάσει...
Μόλις είχα ξυπνήσει κι είχα μια καθαρότητα στη σκέψη. Μπορεί και αφέλεια.
-Πέρασε;
-Πέρασε, αλλά πήγα να τρελαθώ...
-Έτσι θα περάσουμε τις κρίσεις, καλή μου. Και καλά ίωση. Χτύπημα στην πλάτη και αισιοδοξία. Κι εκείνο το "α περάσει..." κράτα το. Ίσως το πίστευε. Κι ίσως και να γίνεται, άμα το πιστεύεις.