 |
| φωτό από εδώ |
Συμπάθεια, αφοσίωση, αγάπη, λατρεία. Τα τακτοποιεί αμέσως. Και συμπληρώνει: "Εύκολο αυτό, το 'χω μάθει στο κέντρο αποτοξίνωσης. Εκεί έμαθα και ν' αγαπώ πραγματικά".
Γράφτηκε στο εσπερινό, όταν ο εργοδότης επισήμανε αυστηρά πως ένα απολυτήριο Λυκείου θα 'ταν απαραίτητο για να συνεχίσει να τον απασχολεί. Τρέχει κάθε απόγευμα από την άλλη άκρη της πόλης με την ψυχή στο στόμα για να προλάβει το κουδούνι. Στα σαρανταπέντε. Έχουν περάσει τρία χρόνια. Τώρα είναι στη Δ' τάξη. Βραχνή φωνή και τατουάζ παντού. Εν τω μεταξύ ο εργοδότης "βάρεσε κανόνι", όπως λέει. Ο αδερφός του και η νύφη του έμειναν επίσης άνεργοι. Κανένα απολυτήριο δεν έχει νόημα πια. Μένει σε σαράντα τεραγωνικά μαζί με το λοιπό συγγενολόι, σύνολο οχτώ άτομα. Ζουν με τη σύνταξη της μάνας. Δεν γουστάρει τη δημοκρατία. Ρίχνει εκεί το φταίξιμο όλο. Γουστάρει τις ερπίστριες. Θέλει να βάλουν τάξη, να τους στείλουν στα σπίτια τους ή και να τους λιώσουν. Δεν τον ενοχλεί η βία και δεν καταφέρνω να τον πείσω για το αντίθετο.
Με κοιτά στραβά. Νομίζει πως τον αντιπαθώ για τις ιδέες του. Κάποια βράδια τον πείθω πως αντιπαθώ τις ιδέες του, μα όχι τον ίδιο. Δεν μπορώ πάντα να τα βάζω σε σειρά. Μπερδεύω την αποστροφή, το μίσος, την απέχθεια, την αντιπάθεια. Μπαίνει ανάμεσα η κατανόηση σαν αστραπή και μου ρημάζει το μυαλό. Τη διώχνω γρήγορα και σβήνουν όλα. Μόνο η ντροπή μένει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου