Φτου!

Φτου! Πάει το άλλο παιδί στην μπροστινή μεριά του καμπαναριού και σε φτύνει. Βγαίνεις αργά και πας στην άκρη της πλατείας. Έχασες. Έπρεπε να μείνεις κρυμμένος ως το τέλος του παιχνιδιού. Ειδάλλως να τρέχεις πιο γρήγορα από το πιτσιρίκι που επιδιώκει το φτύσιμο και το ξεκαθάρισμα. Να το φτύσεις πρώτος. Να μην το αφήσεις να πει από μέσα του:
"Πάει αυτός. Άλλος τώρα. Ο επόμενος!"

Αν δεν βρήκες το κατάλληλο δέντρο με το πιο παχύ φύλλωμα που θα καλύπτει την ύπαρξή σου, αν δε βρήκες το κατάλληλο σπίτι, αν δε βρήκες τη κρυφή γωνιά σου, αυτός δε φταίει. Δικό σου 'ναι το φταίξιμο. Δικό σου που δεν κρύφτηκες, δικό σου που δεν έτρεξες. Κι είχες γερά πόδια.

Μα 'χει πάει δύο. Δεν έχει άλλο παιχνίδι. Τελειώσαμε! Για ύπνο τώρα! φωνάζουν οι μανάδες.
Κι αν δε σε παίρνει ο ύπνος, δικό σου το πρόβλημα. Έχασες τώρα. Παραδέξου το. Κλείσε τα μάτια. Βάλε την αφύπνιση. Στις έξι.