Το φύλλο

Το φύλλο

Το φυλαχτό σου είναι φύλλο. Κουντουριδιάς ή σκίνου, κάποιες φορές και κουμαριάς. Όχι συκόφυλλο ή πλατανόφυλλο. Όχι, το χρειάζεσαι όλες τις εποχές. Και να ‘ναι μικρό, μόλις που να χωρά ανάμεσα στα μπροστινά δόντια. Μασουλιέται αργά αργά, χωρίς να καταπίνεται ποτέ.

Σου κρατά συντροφιά συνήθως τις ώρες της πεζοπορίας ή στον πατέρα σου τις ώρες που καβάλα στο μουλάρι ή στο γαϊδούρι διέσχιζε ατελείωτες αποστάσεις ανάμεσα στο σπίτι και στον τόπο του μεροκάματου.

Δεν το λογαριάζεις για ιερό. Μόλις συναντήσεις άνθρωπο, φτύνεται γρήγορα καταγής, για να μπορείς να συνομιλήσεις άνετα.

Αντικαθίσταται με ευκολία, αμέσως μόλις μείνεις ξανά μόνος.

Έχει γεύση παράξενη, διαφορετική ανάλογα με τις εποχές και τις ώρες. Τα καλοκαίρια πιο πικρό, τους χειμώνες με κάτι από τη γεύση της βροχής. Τα μεσημέρια καυτό, τα βράδια νοτισμένο από την υγρασία. Σου θυμίζει πού ανήκεις.

                                

Μπαίνει μέσα σου η φύση. Το τσακίζεις σιγά σιγά ρουφώντας τις ουσίες του.

Καμιά φορά τρυπώνει ανάμεσα στα ρούχα. Δεν το παίρνεις μυρωδιά και πλένοντάς τα πρασινίζουν. Δε θυμώνεις. Σου αρέσει να γίνεται λίγο πιο πράσινος ο κόσμος...