στου Ξυλούρη

-Τον θαυμάζαμε από παιδιά τον αδερφό σας… της λέω με κάποιο δισταγμό.

Φοβόμουν να της εκφράσω ακριβώς τα συναισθήματά μου, γιατί κάποτε μια φίλη -αρκετά επιφυλακτική με όλους- μου είχε πει πως βάζει πολύ εύκολα τα κλάματα κι έπειτα ζητά ν’ αγοράσουν διάφορα ενθύμια απ’ το σπίτι.

 Μα η αδερφή του Νίκου του Ξυλούρη στην κάτω πλατεία των Ανωγείων δε μου ζήτησε τίποτα. Ήθελε μόνο να δώσει. Ήταν περήφανη και αυθόρμητη. Είχε τακτοποιημένο το πατρικό κι ανοιχτό σε όλους. Φορούσε μαύρα, όπως οι περισσότεροι στο χωριό, μα ήταν χαμογελαστή και περιποιημένη. Πήρε τη ρακή και έβαλε στο ποτήρι. Αμέσως μετά άνοιξε ένα βαζάκι με τυράκια και μου πρόσφερε.

 Ένας ηλικιωμένος ήρθε και κάθισε στην παρέα.

-Κι από πού έρχεστε;

-Από την Ικαρία.

 (Ποτέ δεν ξεκινάω από Ικαρία για κάπου εκτός από την Αθήνα, αλλά και ποτέ δεν μπορώ να πω ότι έρχομαι απ’ αλλού. Το ‘χω για προδοσία.)

-Αχ, από κει… Επήγαινε ο αδερφός μου με τα δυο του τα κοπέλια σαν ήτανε μικρά.

-Εεε; Δεν το ‘ξερα…

-Μα πάω κι εγώ για μπάνια στα Θέρμα. Κάθε χρόνο. Αμέ. Να…

Μου δείχνει έναν τουριστικό οδηγό του νησιού.

-Είναι ωραία. Πολύ ωραία. Πράσινο, νερά…  Κι οι άνθρωποι ωραίοι. Φιλόξενοι, σαν εμάς. Μόνο που γρουσουζεύουνε.

-Οι Ικαριώτες; Όχι, καλέ. Είμαστε καλόκαρδοι όλοι. Κι αγαπάμε τον τόπο μας και μονοιασμένοι είμαστε και…

Ο ηλικιωμένος διακόπτει την κουβέντα και τη μαλώνει κουνώντας το ραβδί.

-Μην της το λες, μωρέ. Στενοχωριέται, δε βλέπεις;

-Και γιάντα να μην το πω; Αφού γρουσουζεύουνε, θα το ξέρει και κείνη.

-Να σας πω την αλήθεια, δεν το νομίζω. Θα ‘γινε παρεξήγηση… λέω μουδιασμένα.

-Ίντα παρεξήγηση; Αφού βάζουνε τα σκουπίδια τους μες το δρόμο. Πλυντήρια χαλασμένα, αυτοκίνητα παλιά, σωροί με μπάζα… Πήρα και τηλέφωνο κι ήρθανε και τους είπανε να τα μαζέψουνε, μ’ αυτοί πράμα.

-Αααα, τέτοια γρουσουζιά…. Έτσι το λέτε. Αυτό, ναι…

-Να τους επείς να μη γρουσουζεύουνε, γιατί είν’ ωραίος ο τόπος και τονε χαλούνε. Α τους το πεις;

-Α τους το πω…

Η Ζουμπουλιά νοιάστηκε