Όλα ήταν ήσυχα κι ερημικά. Άνθρωπος κανείς. Μόνο που η πεζούλα μας- θυμάσαι;- γκρεμίστηκε, πάει. Πονάει η ψυχή μου μ' αυτά, αλήθεια, αν και αναγκαίο θα μου πεις... Να εκσυγχρονιστούμε και να γίνουμε ομορφότεροι. Ελπίζω ο πλάτανος- φυτεμένος τέσσερις γενιές πριν- ν΄αντέξει την αλλαγή και το...ξεβράκωμα, τώρα στα γεράματα...
Όλα ήταν ήσυχα κι ερημικά. Ευτυχώς τα παντελόνια του μπάρμπα που χορεύουν χαρούμενα στο καταπράσινο πεζούλι μας μας θυμίζουν πως ο τόπος ετούτος κατοικείται ακόμη... Για πόσο ακόμη άραγε;
Πάντως η μικρούλα μου έμαθε ένα ακόμη παλιό μονοπάτι...
Μόνο που το μέρος δεν ήταν πια όμορφο και κατάφυτο όπως το θυμόμουν παιδί. Τα κατσίκια έχουν εξαντήσει την ετοιμοθάνατη πια φύση του βουνού...
Έτσι, αντί για κούμαρα μαζέψαμε ξερά κλαδιά κι ανάμματα ...
Και καταφέραμε τουλάχιστον ν' ανάψουμε το τζάκι. Και φέτος.
Έτσι, να ζεστάνουμε το σπίτι, λίγο να φύγει η μούχλα και να μαζευτούμε όπως παλιά. Κείνοι που έμειναν έστω.
Και μια βόλτα ως τα Τηρίματα λίγο πριν επιστρέψουμε στους πολλούς...
Ουπς! Παραλίγο.... Προσεκτικά τα βήματά μας! Έρχεται νέον έτος και δύσκολο κατά τας γραφάς.
Στο βάθος όμως διακρίνεται φως. Και το δέντρο στην άκρη του γκρεμού, που το παρατηρώ από μικρή, συνεχίζει να μεγαλώνει παρά τα μπουρίνια, την έλλειψη εδάφους και τους δυνατούς αέρηδες. Ας πάρουμε από δαύτο δύναμη να συνεχίσουμε τα δικά μας "αέρινα", όπως λέει μια φίλη, πετάγματα. Ή και να ριζώσουμε κάπου. Ποιος ξέρει... Μα 'να ναι ευήλια, με φρέσκο αέρα και όμορφη θέα. Αλλιώς...
φωτογραφίες: tirimata
6 σχόλια:
με ταξίδεψες.....
....''όλα ήταν ήσυχα κι ερημικά''.....
''ελπίζω ο πλάτανος φυτεμένος...ν' αντέξει....τώρα στα γεράματα..''
...''για πόσο ακόμη άραγε..'''
''και καταφέραμε τουλάχιστον ν' ανάψουμε το τζάκι ..και φέτος''..
....
'' μια βόλτα ως τα τηρίματα''....
δεν ξέρω αν διακρίνεται....φως..φιλεναδίτσα...
μπουρίνια, έλλειψη εδάφους,
δυνατοί αέρηδες........
ποιος ξέρει?
αλλιώς......
....δεν ξέρω...
''siendo realistas ?
queremos lo imposible?''
.....ένα φως....μέσα σε μια νύχτα που θολώνει..που ξεμακραίνει...και
'χω χάσει τα κλειδιά....
καλή σου μέρα.....
Σίρο Ρεδόνδο.
Εγώ πάντως αισιοδοξία ήθελα να στείλω. Βέβαια είχε συννεφιά γενικώς αλλά όχι και να πτοηθούμε για τις συνθήκες. Εύχομαι να τα βρεις τα κλειδιά...
Σιγά καλέ κορίτσια, δε θα πέσουμε από κάτω... Για βαστάτε τα κουράγια σας, κι έχουμε δρόμο ακόμα...
Βρε καλώς το.
Άχου και εν έχω τίποτα να σε κεράσω. Κάτσε.
Λοιπόν, τα δικά μου τα κουράγια αγγίζουν τα όρια της ηλιθιότητος. Και ως γνωστόν μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
Ο Σίρο έχει τις κλειστές του τελευταία αλλά α του περάσει...Πε του και συ καμιά κουβέντα.
μακάρι η πορεία να είναι πάντα προς το φως.
Καλημέρα.
Ελπίζω και για σένα Γωγούλα μου...
Σε 'πνάζομαι (σε νιώθω δηλ.στα καριώτικα) μελαγχολική τελευταίως.
Ονειρα γλυκά...
Δημοσίευση σχολίου