 |
| Φωτό: Βαγγελίτσα |
Και τα μικρούλια...
Δεν είχε περάσει και μεγάλο διάστημα,
μα το σκηνικό ίδιο.
Αγκαλιές δυνατές και σηκώματα,
τσιρίδες και παλαίστρα.
Όπως τότε...
"Πού ήσουν καλέ; Σε πεθυμήσαμε.
Πάμε μια βόλτα;"
Η παρουσία μου και η βόλτα συνυφασμένες από παλιά.
Τότε που σας έπιανα από το χέρι -θυμάστε;- και επειδή δεν ήσασταν δύο ποτέ,
έβαζα τη μια να κρατά το χεράκι της άλλης.
Μια παρέα παράξενη.
Η τρελή και τα ψυχοπαίδια της...
( Έτσι με αποκαλούσατε, γιατί μ' άρεσε να κάνουμε διάφορες τρέλες. Η καρδούλα μου τό 'ξερε...)
Καρδιοχτύπι για κάθε αυτοκίνητο που περνούσε από δίπλα σας.
Καρδιοχτύπι για κάθε περίεργο που μας πλησίαζε στο βουνό.
Καρδιοχτύπι για κάθε πέσιμο από τις κούνιες,
για κάθε καυγαδάκι που ξεσπούσε απότομα,
για κάθε πείσμα παιδικό.
Ύστερα κύλησε ο χρόνος...
Γκρίνιαζα τώρα γιατί αργούσατε να ετοιμαστείτε,
μα μέσα μου καμάρωνα,
έτσι όπως βάφατε ματόκλαδα και χείλη,
τόσο όμορφα που φτιάχνατε τα μαλλάκια σας.
"Βάψου κι εσύ, γριέτζω μου" μου λέγατε και πέφτατε πάνω μου γελώντας
καθώς εγώ έτρεχα πανικόβλητη και τάχα θυμωμένη για το παρατσούγκλι.
Στο μετρό με καθησυχάζατε για κάθε οδηγία που σας έδινα
"Έλα τώρα, ξέρεις πόσες φορές έχω μπει;"
Κι εγώ επέμενα να σας θυμίζω την πρώτη φορά
και τ' αστεία σας καμώματα.
Χαθήκαμε στα στενά της Πλάκας...
Γελώντας, κρατώντας τα χέρια μας ζεστά και την ψυχή μας γεμάτη.
Κι εγώ συνέχιζα να σας μετρώ, μη χαθεί καμιά σας
"ένα, δύο, τρία.....επτά"
"Έλα τώρα, έχουμε τα κινητά μας, μη φοβάσαι"
μου ψιθυρίζατε στ' αυτί σκύβοντας.
Γιατί είσαστε ψηλότερες τώρα, ομορφότερες
κι όχι πια με χαμόγελο μονάχα, μα με γέλιο δυνατό,
με δύναμη πρωτίστως...
Και με πήγατε μια βόλτα όμορφη, αξέχαστη....
Εσείς, αγάπες μου, όχι εγώ....
